‘Eenzaamheid is een mooie aanleiding om je eigen angsten en onzekerheden onder ogen te zien’ 

We hebben vijf kunstenaars uitgenodigd werk te maken voor onze expositie Muren van Glas, die je in de maand september in Betondorp kunt bezoeken. In 5 afleveringen stellen we de kunstenaars aan je voor. Dit is aflevering 1: Machteld Siegmann 

Machteld Siegmann is schrijver. Ze debuteerde in 2019 met de roman De Kaalvreter, waarvoor ze De Bronzen Uil 2020 en de CLO-Byblos Literatuurprijs 2020 won en een nominatie voor de Boekhandelsprijs 2020. In 2022 verscheen Wachter op Morgen en in 2024 Aloha, een korte verhalenbundel. Binnen haar werk onderzoekt ze thema’s die haar bezighouden. ‘Een thema dat vaak terugkeert in mijn werk zijn de onhandige pogingen van mensen zich met de ander te verbinden. Veel van mijn verhalen gaan over slechtfunctionerende relaties en gezinnen.’

Hoe verhoud jij je tot eenzaamheid?

Ik ben altijd graag alleen geweest. Ik kom uit een groot en druk gezin en als het maar even kon, vluchtte ik weg en ging er in mijn eentje op uit. Ik was dan ook blij toen ik eindelijk op kamers kon. Alleen, toen voelde ik me pas echt eenzaam. Ik had nauwelijks aansluiting met mijn huisgenoten en kende niemand in de stad waar ik ging studeren. Ik voelde me ook best machteloos om die drempel over te gaan. En ik was, denk ik, ook niet heel goed geprogrammeerd om sociale contacten te leggen. Daar was ik best onzeker over. Dat was een moeilijke, eenzame tijd.

Er is een verschil tussen zelfgekozen eenzaamheid en eenzaamheid-tegen-wil-en-dank. Het eerste is bevrijdend, het tweede is beklemmend. Om die reden zoeken mensen vaak naar allerlei vormen van afleiding. Terwijl het ook een mooie aanleiding kan zijn om je eigen angsten en onzekerheden onder ogen te zien, en er sterker uit te komen.  

Waarom doe je mee aan de expositie Muren van Glas, van Embassy of Loneliness?

Ik heb een werkplek in Betondorp en vind het een fijne buurt. Ik wil graag iets aan de gemeenschap bijdragen. Daarnaast werk ik graag met andere kunstenaars samen. Schrijven is een tamelijk eenzaam beroep.

Hoe leg jij die quote uit? ‘Muren van glas, waardoor je prima naar buiten kunt kijken, maar niet in staat bent jezelf te bevrijden’

Het leven trekt aan je voorbij en jij bent toeschouwer, geen deelnemer. Je ziet de anderen van een afstand, niet van nabij. Tegelijkertijd ben je je bewust van hun blik op jou, daar achter dat raam. Omdat je geen verbinding ervaart, sluipt er een hardheid in de beoordeling van jezelf en de anderen. Langzaam krijg je het gevoel dat de afstand onoverbrugbaar is, dat niemand je ziet staan. Daar kun je je heel kwetsbaar door voelen.  Wat trouwens een leugen is.

Wat hoop je te bereiken met je werk bij de expo?

Eenzaamheid is pijnlijk. Ik hoop dat mijn teksten, ook al leggen ze die pijn bloot, door hun vorm en toon ook een vorm van troost bieden.

Wanneer is voor jou de expo geslaagd?

Dat zit op 2 niveaus. Voor mijn bijdrage geldt: als ik daar zelf blij mee  ben, dat ik daar helemaal achter sta, los van het oordeel van anderen. Dan is de expo persoonlijk geslaagd. Daarnaast, en dat is dat andere niveau, vind ik het belangrijk als bezoekers na afloop het gevoel hebben dat hun eenzaamheid een klein beetje is opengebroken.